Gayet sade döşenmiş, sizi rahatsız edecek hiçbir şey yok etrafta. Elinde haritasıyla kumsalda bavulunu çekiştererek pansiyona varan Taeko’yu karşılayan pansiyon sahibi Yuji’nin “Burayı bulabildiğine göre çok yetenekli olmalısın !” cümlesiyle hemen ayırdına varırız, Taeko’yu bekleyen tuhaflıkların ardı arkasının kesilmeyecek oluşunun ! Bir nevi modern hayatın Alice’i gibi olan Taeko’nun peşinde, Harikalar Diyarı'na dalarız. Elbette tek fark ortalıkta koşuşturan bir tavşanın olmayışı (filmde çok az görülen sakin yaradılışlı bir köpek var)! Hamada Pansiyonu'nun tek müşterisi olarak, güzel bir tatil geçirmenin peşindeki Taeko dışında, diğer karakterlerle de tanışalım : Pansiyonunun bulunmaması için elinden geleni yapan mekan sahibi Yuji, adaya yaz başlangıcında gelen, sabahları ada sakinlerine egzersiz yaptıran ve kumsaldaki barakasında dünyanın en lezzetli “Kakigōri” (bir çeşit frappe – buzlu meyve dondurması) karşılığında para almayan ama basit, içten gelen hediyeleri kabul eden Sakura, adadaki okulda biyoloji öğretmeni olan Haruna ve aniden öğretmeni Taeko’yu ziyarete gelen Yomogi... Bu beş karekterin tek ortak özelliği, hayata gözlüklerin ardından bakmaları.Hep çalışmış, hep yorulmuş, hep sıkılmış, kariyer peşinde koşuşturmuş Taeko’nun, tatil (ya da daha da genişleterek hayat) konusunda eğitilmesine tanık oluruz film boyunca. “Keyif çatmak” neymiş, nasıl bir şeymiş diye, uygulamalı olarak gözlemletir yönetmen bize...
Tüm film süresince dinginliği, azalan veya artan çeşitli dozlarda yakalayabiliyoruz. Dinginlik, huzurun, "olmazsa olmazı". Kumsalda oturup boş boş okyanusa bakmak, güzel bir yemek eşliğinde keyifli sohbet etmek, lezzetli buzlu meyve yemek, mandolin dinlemek, güne "Şükran Egzersizleri"´yle başlamak ! İşte budur (diyor "yönetmenimiz") tüm huzur !
